Αναρωτιεμαι ωρες ωρες αν ειμαι ακομα σε κατασταση σοκ....εχουν περασει τοσοι μηνες, εχουν αλλαξει ποσα κ εγω ακομα αδεια....ακομα κ τωρα που ειμαι μαζι του μετα απο δυο χρονια αναμονης, συνεχομενης επιθυμιας....Καθε φορα που με φιλαει, καθε φορα που μου λεει κατι γλυκο, καθε φορα που με χαιδευει ΤΙΠΟΤΑ...κ ξερω, ναι, ειμαι εκει, αλλα νιωθω σαν να τα βλεπω απο μια ακρουλα να συμβαινουν...σαν να μη συμμετεχω...κ θελω τοσο πολυ να το ζησω ολο αυτο, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ???τον θελω στην ζωη μου,ναναι το τελευταιο πραγμα που βλεπω καθε βραδυ πριν κλεισω τα ματια μου κ το πρωτο καθε πρωι που ξυπναω...κ ομως οταν συμβαινει ειναι σαν ειμαι σε auto mode...
